Marc-Marie Huijbregts – Getekend

Marc-Marie is terug. Eerder dan hij zelf had gedacht. Hij kon niet langer wachten. Hij heeft dingen te vertellen, over zijn omgeving, zijn familie, zijn werk en over zijn leven. Het leven dat ons allemaal tekent. Ook Marc-Marie. Hij is Getekend.

Voorstelling Marc-Marie Huijbregts – Getekend

De trant waarop Marc-Marie in zijn voorstellingen zijn leven deelt is misschien nog het meest treffend omschreven door Jacques d’Ancona: “Qua stijl zijn er niet zoveel entertainers als Marc-Marie Huijbregts, die quasi-improvisatie met meesterschap hanteert in het ondergraven van eigen stellingen”, schreef de criticus in Dagblad van het Noorden.

“Het is een grillige combinatie van automatisme en vakmanschap die zijn contact met de zaal garandeert, terwijl hij intussen zijn zelfportret opricht.”

Vergelijking

Dagblad Trouw vergelijkt hem met één van Nederlands grootste cabaretiers van weleer: “Ogenschijnlijk lijkt het net alsof Marc-Marie Huijbregts alleen even het leven met je doorneemt.

Dat doet hij met een flair die aan Toon Hermans doet denken. Hij vertelt wat hem de afgelopen tijd is overkomen… maar hij leidt je daarmee tegelijk geweldig om de tuin. Niet zelden zijn zijn woorden ronduit vilein of intens schrijnend. Hij timet ze met dodelijke precisie.”

De pers over zijn vorige voorstelling FLORISSANT

Trouw: “Hij neemt zijn leven met je door, wat er zo de afgelopen twee jaar is gebeurd. Vermakelijke anekdotes, losjes verteld, met hier en daar vileine grappen, op zijn eigen, kenmerkende toon gebracht. Ogenschijnlijk luchtig, maar je voelt aan alles dat er een diepere laag onder schuilgaat. (…) Marc-Marie Huijbregts flikt het hem weer: een prachtige, kwetsbare voorstelling maken die, bijna zonder dat je het door hebt knaagt aan je ziel.”

NRC: “Hij is ome Marc-Marie, die je moeiteloos vermaakt met zijn anekdotes, grappen en levenstips. Ook de praatjes met het publiek leidt hij moeiteloos door naar hilarische observaties. Maar helemaal gezellig is Florissant ook niet, want Marc-Marie is wees, sinds zijn vader anderhalf jaar geleden overleed. En van zijn familie komt hij niet los, zegt hij. (…) De breekbaarheid die hij betracht in enkele belijdenissen over zijn vader is wel voelbaar, maar komt toch het beste tot zijn recht in de liedjes die hij gloedvol zingt, begeleid door piano. (…) Vanuit de zaal wens je hem dan alle geluk toe.”

Parool: “Niemand durft zich op het podium zó kwetsbaar op te stellen als Marc-Marie Huijbregts…. Gezond kan die enorme overgave niet zijn, betoverend is het wel.”

Volkskrant: “Vrolijk, uitbundig, afdwalend en met een opgewekt gezicht soms een paar harde noten kraken. (…) Huijbregts geeft ons een interessant en geestig inkijkje in het Brabantse familieleven, waarbij hij op bijna Toon Hermans-achtige wijze de ooms en tantes naar voren schuift. (…) Nu zijn ouders dood zijn, is zijn man zijn enige echt anker in het leven. Het ontroerende verhaal over de angst om hem kwijt te raken loopt over in Laat me niet alleen van Jacques Brel. Huijbregts weet dit nummer een beklemmende extra diepte te geven. Hij fluistert het bijna, terwijl Nettie Krull (pianiste -red) bijna frivool romantisch tegenmelodieën produceert. En zo komt het snoeihard aan.”

Algemeen Dagblad: “Huijbregts is een eersteklas verhalenverteller. (…) Zijn verhalen hebben altijd iets spontaans en terloops. Ook in de een-tweetjes met het publiek is Huijbregts formidabel op dreef. (…) Hoewel er veel komische momenten in Florissant zitten, heeft de show ook droeve kantjes. (…) Het zijn momenten in de show waarin de lach een lichtelijk wrang bijsmaakje krijgt en Huijbregts in al zijn kwetsbaarheid ontroert.”

Recensie Getekend

Wij waren in de Stadsschouwburg Groningen voor de Tilburger die met zijn voorstelling door heel Nederland reist. Lees ook onze recensie.

Bron: BunkerTheaterzaken