Recensie – Noem het maar liefde

Toneelgroep Maastricht - Noem het maar Liefde

Noem het maar het consumeren van de liefde 

Toneelgroep Maastricht speelt Noem het maar liefde, een toneeltekst van Ilja Leonard Pfeijffer, losjes gebaseerd op ‘Reigen’ (1897) van Arthur Schitzler. Vanavond te zien in Schouwburg Amstelveen.

Noem het maar liefde in de Schouwburg Amstelveen

Bij binnenkomst zijn we getuige van het gezelschap bestaande uit zes acteurs middenin een muzikale sessie in een veelbelovend decor. Na een swingende rockopening volgt de openings scene in de lift van het Majestic Imperial Hotel. Een scene tussen een man en vrouw. De man wil liefde, de man wil seks. De vrouw gruwelt van de gedachte. De vrouw blijkt zijn echtgenote. De toon is gezet.

Oude rocksterren en fembots

We zijn beland in een chique New Yorks hotel, waar we kennis maken met een walgelijke zakenman en zijn secretaresse, een Tinder date, de betekenis van een open relatie, de oude rockster en zijn toegefelijke groupie, de homoseksuele barman en de man die verliefd is geworden op een fembot. Het is een aaneenschakeling van karakters die allemaal op hun eigen beurt op zoek zijn naar de liefde. Alle karakters worden in totaal gespeeld door zes acteurs, die respectievelijk ook deel uit maken van de live-band onder leiding van Viktor Griffioen.

Het zijn stuk voor stuk scenes die tot in detail worden uitgelegd, waardoor de verbeeldingskracht te kort komt. De scene tussen de zakenman en zijn secretaresse laat niets aan de verbeelding over, terwijl het gemiddelde theaterpubliek niet heel veel nodig heeft om de verstandshouding tussen deze twee karakters te herkennen. Op enkele scenes na weet de voorstelling niet diep te raken. Er is plek voor herkenning, maar het komt niet altijd binnen. Het zijn de scenes tussen Anniek Pheifer en Jeroen Spitzenberger die het meeste weten te raken. Spitzenberger speelt onder andere de eenzame vader van een verloren kind en de aan Korsakov leidende rockster, die zich van de afgelopen vijftig jaar weinig kan herinneren. Pheifer speelt zijn vrouw – vroegere toegefelijke groupie –  die hem helpt herinneren en op haar beurt zijn rock ’n roll geheim bewaart.

Tegen het einde van de voorstelling worden we verrast, door de scene waarin een man (Jan-Paul Buijs) zijn vriendin voorstelt aan zijn familie. De vriendin blijkt een fembot, een robotmeisje (Jouman Fattal). De familie staat perplex, maar de man is overtuigd van zijn liefde. Liefde, ontstaan uit leegte en eenzaamheid.

De zoektocht naar de liefde heeft ons vanavond verbonden, maar de vraag waarom wij zo wanhopig op zoek zijn naar de liefde blijft onbeantwoord.

Schouwburg Amstelveen, 29 maart 2019, Noem het maar liefde

Leuk om te lezen